Brižit Bardo, francuska glumica i pjevačica umrla je u 91. godini.

Bardo je, kako podsjeća britanski Gardijan, stekla međunarodnu slavu filmom "I Bog stvori ženu" iz 1956. godine, koji je napisao i režirao njen tadašnji suprug Rože Vadim, a tokom naredne dvije decenije oličavala je ideju arhetipskog „seks-simbola".

Početkom sedamdesetih, međutim, objavila je povlačenje iz glume i postala sve politički aktivnija. Njena glasna podrška pravima životinja vremenom se pretvorila u zapaljive komentare o etničkim manjinama i otvorenu podršku krajnje desničarskom Nacionalnom frontu u Francuskoj, što je rezultiralo nizom presuda za rasnu mržnju.

Rođena 1934. godine u Parizu, Bardo je odrasla u imućnoj, tradicionalnoj katoličkoj porodici, ali se kao plesačica dovoljno istakla da joj bude dozvoljeno da studira balet, čime je stekla mjesto na prestižnom Pariškom konzervatorijumu. Istovremeno je radila kao manekenka i pojavila se na naslovnoj strani časopisa "El" (Elle) 1950. godine, kada je imala samo 15 godina.

Kao rezultat manekenskog rada ponuđene su joj filmske uloge; na jednoj audiciji upoznala je Vadima, za koga se udala 1952. godine, nakon što je napunila 18 godina. Bardo je dobijala manje uloge, sa sve većom zapaženošću; glumila je simpatiju Dirka Bogarda u filmu "Doktor na moru", velikom hitu u Velikoj Britaniji 1955. godine.

Međutim, upravo je Vadimov film "I Bog stvori ženu", u kojem je Bardo igrala neobuzdanu tinejdžerku u Sen Tropeu, učvrstio njen imidž i pretvorio je u međunarodnu ikonu. Film je bio ogroman hit u Francuskoj, ali i širom svijeta, i katapultirao je Bardo u prvi red francuskih filmskih izvođača.

Pored filmske publike, Bardo je brzo postala inspiracija intelektualcima i umjetnicima. Kolumnista Rejmon Kartije napisao je opširan članak o „slučaju Bardo“ u "Pari-meču" (Paris-Matchu) 1958. godine, dok je Simon de Bovoar 1959. objavila svoj čuveni esej "Brižit Bardo i Lolita sindrom", u kojem je glumicu predstavila kao najemancipovaniju ženu Francuske. Godine 1969. Bardo je izabrana za prvi stvarni model Marijane, simbola Francuske Republike.

Početkom šezdesetih godina Bardo se pojavila u nizu visokoprofilnih francuskih filmova, uključujući dramu "Istina" Anrija-Žorža Kluza, nominovanu za Oskara, film "Vrlo privatna afera" Luja Mala (sa Marčelom Mastrojanijem) i Godarov "Prezir". U drugoj polovini decenije prihvatila je više ponuda iz Holivuda: među njima su bili "Viva Marija!", kostimirana komedija smještena u Meksiko sa Žanom Moro, i "Šalako", vestern sa Šonom Konerijem.

Bardo je paralelno imala i muzičku karijeru, koja je uključivala snimanje originalne verzije pjesme Serža Genzbura "Je t’aime… moi non plus", koju je Genzbur napisao za nju dok su bili u vanbračnoj aferi. Uplašena skandalom nakon što je njen tadašnji suprug Ginter Saks saznao za to, Bardo je zamolila Genzbura da pesmu ne objavi; on ju je kasnije ponovo snimio sa Džejn Birkin, uz ogroman komercijalni uspjeh.

Ipak, Bardo je pritisak slave sve više smatrala iritantnim, rekavši Gardijanu 1996. godine: „Ludilo koje me je okruživalo uvijek mi je djelovalo nestvarno. Nikada nijesam bila zaista pripremljena za život zvijezde.“

Povukla se iz glume 1973. godine, sa 39 godina, nakon snimanja istorijske romanse "Poučna i radosna priča o Kolinou". Njen glavni fokus postao je aktivizam za zaštitu životinja: 1977. se pridružila protestima protiv lova na foke, a 1986. osnovala je Fondaciju Brižit Bardo.

Bardo je potom slala protestna pisma svjetskim liderima povodom pitanja kao što su istrebljenje pasa u Rumuniji, ubijanje delfina na Farskim ostrvima i klanje mačaka u Australiji. Takođe je redovno iznosila oštre stavove o vjerskom klanju životinja. U svojoj knjizi "Vapaj u tišini" iz 2003. godine zastupala je desničarsku politiku i napadala gej muškarce i lezbejke, učitelje i takozvanu „islamizaciju francuskog društva“, što je rezultiralo presudom za podsticanje rasne mržnje.

Bardo je imala dugu istoriju podrške francuskom Nacionalnom frontu (koji je u međuvremenu preimenovan u Nacionalno okupljanje), rekavši Gardijanu:

„Po pitanju zastrašujućeg porasta imigracije, u potpunosti dijelim stavove (Žan-Marija Le Pena).“

Godine 2006, u pismu tadašnjem ministru unutrašnjih poslova Nikoli Sarkoziju, navela je da muslimansko stanovništvo Francuske „uništava našu zemlju namećući svoje postupke“.